कसैको निर्देशनमा हिँड्न मेरो स्वीकार छैन
चाहिँदैन कसैको पदचिह्नको आधार पनि मलाई
लिएर मन लागेको बाटो, त्यसमा पानी हाल्दै काँडा उमार्छु
र, म त्यसमाथि कुल्चेर प्रत्येक कदम अघि बढ्छु
शूल (पेट दुख्ने)सँग प्रेम छ मेरो, फूलमाथि कसरी हिँडूँ ?
बत्तीलाई बाँधेर हृदयको आगो चुपचाप बलिरहेको छ
र, अँध्यारोसँग हारेर चुपचाप सिर झंकृत भइरहेको छ
संसारलाई त्यो दीपको सीमित टुक्रो जीवन सुहाउँछ
यो जगमग रूप मेरो विश्वमा भय नै जगाउँछ
प्रलयको ज्वाला लिएको छु, दीप बनेर कसरी बलूँ ?
दुनियाँले मलाई देखाइरहेको छ मन्दिर र मठको बाटो
एक प्रतिमामा विश्वासको हरेक स्वास अड्किएको छ
चाहन्छु- भावना चढाऊँ अहिले त
सोच्छु- ढुंगामा पनि प्राण भरिन्छ कहिले त
तर, म स्वयम् नै भगवान् हूँ, यो सत्यलाई कसरी लुकाउँ म ?
(भारतीय लेखक परसाईं विशेषगरी व्यंग्य लेखनमा प्रसिद्ध छन् । उनले थोरैमात्र कविता लेखेका छन् ।)
फरकधारमा प्रकाशित कुनै समाचारमा तपाईंको गुनासो भए हामीलाई farakdhar@gmail.com मा इमेल गर्न सक्नुहुनेछ । यही इमेलमा तपाईंले आफ्नो विचार वा विश्लेषण, सल्लाह र सुझाव पनि पठाउन सक्नुहुनेछ । हामीसँग तपाईं फेसबुक, ट्विटर, इन्स्टाग्राम, युट्युबमा पनि जोडिन सक्नुहुन्छ ।
